Ξεξίνησα χθές να διαβάζω ένα βιβλίο. Ονομάζεται "Ο Δικηγόρος" και είχα ξεκινήσει να το διαβάζω πρίν από τέσσερα χρόνια, μόλις μπήκα δηλαδή στο πρώτο έτος της Νομικής. Καταλάβαινα πολύ λίγα και έτσι γρήγορα το παράτησα με τη σκέψη να το ξεκινήσω έχοντας κάποια εμπειρία ως φοιτήτρια τουλάχιστον. Βέβαια τελευταία αρκετά δυσκολα καταφέρνω να τελειώσω ένα βιβλίο που ξεκινάω και με γοητεύει στην αρχή αλλά αυτό οφείλεται, φαντάζομαι, στην άρνηση μου να δεχτώ επιπλέον πληροφορίες μετά από κάθε εξεταστική...
Κατ' αρχάς για ακόμα μια φορά με εντυπωσίασε και με γοήτευσε η αλλαγή της οπτικής μου με το πέρας μόλις τεσσάρων χρόνων. Λίγα χρόνια αριθμητικά, που όμως είναι πλούσια σε ανθρώπους ενδιαφέροντες και μη, σε εμπειρίες, σε συναισθήματα παθιασμένα και γαλήνια και σε σκέψεις, γνώσεις που σε πλάθουν.. Το συνειδητοποιείς όταν ξαναακούσεις το ίδιο τραγούδι, που άκουγες απανωτές φορές πριν από χρονια και ξαφνικά αναριγήσεις με εναν στίχο που παλιότερα δεν είχες προσέξει καν... Το συνειδητοποιείς, ακόμα, όταν ξαναπιάσεις ένα βιβλίο μισοτελειωμένο και το ξεκινήσεις από την αρχή. Έτσι συνέβη και με μένα σήμερα το πρωί που γύρισα ξημερώματα σπίτι μου και διάβασα σε αυτές τις ξαναδιαβασμένες σελίδες κάτι που μου άρεσε πολύ και θα ήθελα να το μοιραστώ.
Έλεγε λοιπόν πως εάν ζούμε σε μια ευνομούμενη κοινωνία που οι νομοι είναι δίκαιοι και σαφείς και κυρίως σαφείς γιατί άλλωστε το δικαιο βρίσκεται με δυσκολία, τότε το επάγγελμα του δικηγόρου είναι ένα παρασιτικό επάγγελμα γιατι δεν θα χρειάζονται δικηγόροι ώστε να ερμηνεύουν τους νόμους για τους πολίτες...
Προφανώς δε ζούμε σε μια τέτοια κοινωνία και γι'αυτο για κάθε ζήτημα μας με το νόμο απευθυνόμαστε σε δικηγόρο για να μας ξεδιαλύνει δύσκολες νομικές εννοιες και ακόμα χειρότερα το γεγονος της άυξησης των δικηγόρων είναι με αυτό το σκεπτικό μάλλον ανησυχητικό.... Γιατί δείχνει ότι η κοινωνία απομακρύνεται όλο και περισσότερο απο το στόχο της....το να είναι δηλαδή ευνομούμενη.
Κατ' αρχάς για ακόμα μια φορά με εντυπωσίασε και με γοήτευσε η αλλαγή της οπτικής μου με το πέρας μόλις τεσσάρων χρόνων. Λίγα χρόνια αριθμητικά, που όμως είναι πλούσια σε ανθρώπους ενδιαφέροντες και μη, σε εμπειρίες, σε συναισθήματα παθιασμένα και γαλήνια και σε σκέψεις, γνώσεις που σε πλάθουν.. Το συνειδητοποιείς όταν ξαναακούσεις το ίδιο τραγούδι, που άκουγες απανωτές φορές πριν από χρονια και ξαφνικά αναριγήσεις με εναν στίχο που παλιότερα δεν είχες προσέξει καν... Το συνειδητοποιείς, ακόμα, όταν ξαναπιάσεις ένα βιβλίο μισοτελειωμένο και το ξεκινήσεις από την αρχή. Έτσι συνέβη και με μένα σήμερα το πρωί που γύρισα ξημερώματα σπίτι μου και διάβασα σε αυτές τις ξαναδιαβασμένες σελίδες κάτι που μου άρεσε πολύ και θα ήθελα να το μοιραστώ.
Έλεγε λοιπόν πως εάν ζούμε σε μια ευνομούμενη κοινωνία που οι νομοι είναι δίκαιοι και σαφείς και κυρίως σαφείς γιατί άλλωστε το δικαιο βρίσκεται με δυσκολία, τότε το επάγγελμα του δικηγόρου είναι ένα παρασιτικό επάγγελμα γιατι δεν θα χρειάζονται δικηγόροι ώστε να ερμηνεύουν τους νόμους για τους πολίτες...
Προφανώς δε ζούμε σε μια τέτοια κοινωνία και γι'αυτο για κάθε ζήτημα μας με το νόμο απευθυνόμαστε σε δικηγόρο για να μας ξεδιαλύνει δύσκολες νομικές εννοιες και ακόμα χειρότερα το γεγονος της άυξησης των δικηγόρων είναι με αυτό το σκεπτικό μάλλον ανησυχητικό.... Γιατί δείχνει ότι η κοινωνία απομακρύνεται όλο και περισσότερο απο το στόχο της....το να είναι δηλαδή ευνομούμενη.
