Η κρίση είμαστε εμείς. Αν δεν το καταλάβουμε δε θα προχωρήσουμε. Αν δεν πάψουμε να μην σεβόμαστε τον συνάνθρωπό μας και τον εαυτό μας δε θα βγούμε ποτέ από αυτό το σκοτεινό δύσβατο μονοπάτι. Εμείς βάζουμε τις πέτρες στον δρόμο που περπατάμε και εμείς θα τις βγάλουμε. Όταν για το παραμικρό παίρνουμε το αυτοκίνητό μας σε μία πόλη που σφύζει από αυτοκίνητα, όταν πετάμε όλα τα σκουπίδια μαζί, όταν δεν έχουμε λεφτά και δανειζόμαστε για να αγοράσουμε μια αυτοκινητάρα για να πουλήσουμε μούρη και να αγοράσουμε ένα ακριβό ζευγάρι παπούτσια, φταίμε εμείς. Όταν δηλώνουμε πλαστά στοιχεία για να εκμεταλλευτούμε επιδοτήσεις που δε δικαιούμαστε, όταν δηλώνουμε τα μισά και λιγότερα περιουσιακά στοιχεία, φταίμε εμείς. Όταν δε χαμογελάμε στους φίλους, τους συναδέλφους μας, όταν δεν τους βοηθάμε και κοιτάμε να πατήσουμε πάνω τους για να ανελιχτούμε φταίμε εμείς. Όταν από μικροί μαθαίνουμε πως μόνο με μέσα αθέμιτα και ρουσφέτια θα πάμε μπροστα φταίμε πάλι εμείς γιατί μεγαλώνουμε και σταματούν να έχουν ευθύνη οι γονείς για τις αποφάσεις μας και την πορεία μας. Στο δρόμο, στα λεωφορεία, στα ασανσέρ δημόσιων υπηρεσιών ακούω παντού ανθρώπους οργισμένους, προβληματισμένους να βρίζουν το κράτος και ξαφνικά ακούω μια κοπέλα στην ηλικία μου να γυρίζει στο συνομιλητή της και να λέει με φοβερή πεποίθηση...

"το κράτος είμαστε εμείς και εμείς φταίμε για ότι συμβαίνει"

Επιτέλους, είπα από μέσα μου και της χαμογέλασα.